ما معتقدیم فقه با اتکا به درونمایه ابدی دین، باید برای عصر حاضر بشر، فراتر از تک گزاره های جزئی فقهی، نظام های پیشینی ارائه دهد که ساختار آن مبتنی بر نیازهای واقعی زندگی عباد باشد. هر علمی که به انتزاعیات ذهنی گرفتار شد و خلل های حیات بیرونی بشر را وانهاد نه تنها ذاتا کمال نیست بلکه حجاب اکبر است و به طور طبیعی به برکه ای راکد و مرگ تدریجی دچار خواهد شد. دانش فقه و تراث عظیم جواهری نیز باید آنچنان به ساحات واقعی زندگی وارد شود که مقوم ذات آن شود وجداکردنش ممکن نباشد.
